Ονειρευτήκαμε έναν τόπο…
Τόσο ήσυχο, ώστε να ξανακούσουμε τη φωνή της γης.
Τόσο όμορφο, ώστε να καθαρίσουμε το βλέμμα μας.
Τόσο αμόλυντο, ώστε ν’ αναπνεύσουμε ξανά.
Τόσο εύοσμο, ώστε να ανακαλύψουμε απ’ την αρχή τις μυρωδιές.
Τόσο εύφορο, ώστε να γευτούμε ό,τι γεννά, χωρίς σπατάλες.
Τόσο ευρύχωρο, ώστε ν’ αναστήσουμε δέντρα και να θρέψουμε άλογα.
Τόσο φιλόξενο, ώστε να τον μοιραστούμε μαζί σας.
Φυτέψαμε τα όνειρά μας…
στις πλαγιές του Παρνασσού.
Τα ποτίσαμε με πείσμα, κόπο και υπομονή.
Με τον καιρό βλάστησε ένας γοητευτικός μικρόκοσμος.
Ξαναζωντανέψαμε το πιο αρχαίο όνομα της περιοχής και τον βαφτίσαμε Αμφίκαια.